Islak Kanatlı Küçük Melek Şiiri - Sadi S ...

Sabahın ilk ışıklarıyla geldi,
Kanatları ıslak küçük bir melek.
Gözlerinden yanaklarına yaşlar değdi,
Kirpiklerini ıslatarak.

Bülbül gördü bu meleği,
Gülden ayrılıp yanına gitti,
Nazikçe bir 'Hoşgeldin' dedi,
Yüzüne bir gülümseme takarak.

'Hoşbulduk' dedi duygusal melek gülümseyerek,
Bülbül düşündü; 'gerçek güzellik bu olsa gerek'
Ve gözlerini meleğe hayranca kilitleyerek,
Derin derin baktı afallayarak.

Sonra bülbül yaklaştı meleğe,
'Hadi konuşalım' dedi seninle,
Anlat bana neler var senin ülkende,
Ve melek cevap verdi ışıldayarak;

'Bizim orda sevgi vardır,
Dostluk, vefa, duygu vardır,
Aşka sadakat vardır,
Biz sevdiğimizi söyleriz haykırarak.'

İnanamadı bülbül bu işe,
Oysa o neler söylüyordu güle,
Gül ise seviyorum demiyordu kendisine,
Demek sevginin olduğu yerler vardı bu dünyadan ırak.

Melek gülümsemeye devam ediyordu,
O anlattıkça bülbül şaşırıyordu,
Bu küçük meleğe inanamıyordu,
Ve dinliyordu hayretlerde kalarak.

Melek; 'Yoksa siz böyle değil misiniz?
Birbirinizi hiç sevmez misiniz?
Gönlünüzü karşınızdakine vermez misiniz?
Ve aşık olmasınız' diye sordu şaşırarak.

Bülbül; 'severiz sevmesine de' dedi,
'Sevgi bizde açamıyor karşı yüreği,
Tek taraflı aşk oluyor kalbimizdeki,
Bu yüzden aşk dağlıyor içimizi kanaratak'

Melek korkuyla irkildi bunu duyunca,
Aşk denen şey nasıl giderdi boşa,
Her canlı hevesli olmalıydı aşık olmaya,
Ve hakkı vardı herkesin gülmeye mutlu olarak.

Islak kanatlı küçük melek uçup gitti havaya,
Giderken dedi ki; 'bu dünya değmez yaşamaya,
Sevgi ve mutluluk yanımda olmadıktan sonra,
Nefes bile boşa gider, suç işlerim soluyarak'

Ve bülbül ağlamaklı oldu meleğin ardından,
Tam aşka değecek birini bulmuşken kaybetti yanından,
Bu acı hayat alıyordu kişinin hayatından,
Sonunda bakakaldı bülbül ağlayarak.

Her sevgi bitiyor, bırakarak büyük bir iz,
Her sevgili gidiyor, bırakıp insanı çaresiz,
Ağlamak yâr oluyor sonunda, hem de duyurmadan, sessiz,
Bir de aşık olamıyor insan, ağlamaktan korkarak.