Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kimden : Ahmet Tığlı (Bay, 62)
Kime : Grup: Deli Mavi Sevdalar
Tarih : 7.12.2007 10:56 (GMT +2:00)
Konu : Yn: [deli-mavi-sevda..] Şiir: ISLAK GÜNEŞ
İnsanlar arasında hayal gibi dolaştım
Hiç kimse farketmedi oysa ne dağlar aştım
Ben onların hayrına var gücümle uğraştım
Bırak onlar yine de beni bir pula satsın.
Şiir biçim ve biçem itibarıyla güzel.İçerik olarak bir ruh yorgunluğunun,vefasızlığın,umutsuzluğun belgesi gibi.İnsanoğlundan bir yılgınlık var.Yapılanların karşılığının görülmemesi alınmamasının verdiği maneviyat bozukluğu.Çok rastlanan bir ruh halini yansıtıyor.Tabi bu duyguları eleştiremem şaire mahsus ve çok rastlanan bir ruh hali.Mutluluğa götüren bir yol olmadığını söylemekle yetinirim.Eğer karşılıksız yapma anlayışı içinde yapılanlar kişiyi mutlu eder.Bu o kadar radikal bir anlayışki bir aferinin bile gelmeyeceğini beklenmeyeceğini bilerek.İnsan olmanın gereğini yapıyorum demenin hazzına hiçbir şey ulaşamaz.Şiir güzeldi beğendim.Sevgiyle kal.
Ahmet TIĞLI
tebriklerimle ve tam puanla selam ve dua.
Sevgili şairimizden çok güzel bir lirik şiir yine dolu dolu...tebirkler çok sıcak bir şiir teşekkürler....
ilhami
'Bir güneş her gün böyle bütün gözlerden ırak
Ve her gün böyle sessiz uzakta doğsun batsın
Üzülme benim gönlüm bırak feryadı bırak
Yalnızlık acısını biraz da onlar tatsın
İnsanlar arasında hayâl gibi dolaştım
Hiç kimse farketmedi oysa ne dağlar aştım
Ben onların hayrına var gücümle uğraştım
Bırak onlar yine de beni bir pula satsın
İnan hiç perva etmem son nefesim verirken
Ne farkeder biraz geç veyahut biraz erken
Ben toprağın koynunda her gün biraz çürürken
Onlar yataklarında rahat ve sıcak yatsın
(Kadıköy / İstanbul - 19 Nisan 1975)'
zamanı aşan mükemmel bir şiir... tarihi ve yeri anılara götürdü beni... kutluyorum fark yaratan yüreğinizi...
İnsanlar arasında hayâl gibi dolaştım
Hiç kimse farketmedi oysa ne dağlar aştım
Ben onların hayrına var gücümle uğraştım
Bırak onlar yine de beni bir pula satsın
Hani derlerya sen yap nasıl olsa yerini bulur,,,ama bu devirde olmuyor kanımca.Kutluyorum yazan kalemi yüreği.
Ne güzel...Mertçe ve Ozanca...
Kıvancımla :))
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta