Islak Ceset Şiiri - Kadir Albayrak

Caddeler başıboş yağmursa oluk oluk
Her damlada bir kasvet bir intizar bir soluk

Dallar karmakarışık yapraklar yerde, cansız
Müjdelenen bahardı hazan geldi zamansız

Simsiyah bir gelinlik giymişti sanki dünya
Çırpınış boşunaydı ne hayaldi ne rüya

Ne gül kokusu vardı cıvıltısı bir kuşun
Bir motor gürültüsü bomboş geçen dolmuşun

Bir yalnızlık sarmıştı her yanı katmer katmer
Yağmur nazlanıyordu topraksa onu bekelr

Bir adam yürüyordu ağır ve düşünceli
Esir etmişti onu o sürünen gölgesi

Çıldıran şimşeklerle ilgilenmedi bile
Başını kaldırıp da bakmadı gökyüzüne

Kasırga içindeydi lakin beden çok sessiz
Hıçkırık sesi geldi birden belli belirsiz

Belli ki ağlıyordu kim bilir neydi derdi
Bu garibi hangi kul acılara terk etti

Yağmur yavaşlıyordu dinecekti nasılsa
Yığıldı kaldı birden soğuk parke taşına

Kurtarmıştı ruhunu vererek nefesini
İbret diye bıraktı o ıslak cesedini

Terkedip gitmişlerdi kalmıştı tek başına
Tabut bile yalnızdı o musalla taşında

Ne ağlayan göz vardı ne de sızlanan yürek
Mezar kazan iki kişi bir kazma bir de kürek

Yalnız gelen o yağmur çekip gitmişti bile
Giderken beraberdi o garibin kalbiyle