Islak Bir Akşam Üstü...

Okuldan dönerken o akşam üstü,
Sağanak yağmura yakalanmıştım,
İliklerime kadar ıslaktım,ama üşümüyordum,
Sıcaklığın,sözlerin yetmişti bana...
Umurumda bile değildi,yağmur,dolu fırtına.!
Saçlarım,lacivert ceketim,kitaplarım ıslanmıştı,
Islanmayan sadece şiirlerimizdi...

Yazıp ta sana okuyamadığım şiirler!
Yazıp ta sana veremediğim şiirler!

Seninle heyecanım zirveleri aşıyordu,
Bu duyguları,ilk kez gülümsemenle yaşamıştım.!
Neydi o kızaran yanaklarım,telaşlarım!
Ben de kendimi anlayamıyordum.
Annem de 'ne iyi ne uslu olmuşsun oğlum' demişti.
Sevgin nelere yetmemişti ki,bir bilsen.!

Seni düşünebilmek için 25.saati bile aradım,
Radyomuz hep seni çalıyor,kitaplarım hep seni anlatıyordu.
Seni anlatmayan şarkılara kızar olmuştum.

Sayende saçlarım tarak,elbiseleri ütüyle tanıştı.
Gerçi ütümüz de yoktu ya...

Tüm bunlara rağmen,terkettin,
İstanbul'u seçtin.

Artık seni düşünmeyeceğim yapabilirsem,
Hakkımı helal etmiyorum.!
Seni affetmiyorum.!
Beni nefretle tanıştırmayı başardın.

Çaldığın umutlarımı geri veremezsin ki,
Gençliğimin en harika heyecanlarını diriltemezsin ki,
Artık üşüyen hislerimi ısıtamazsın ki...!

İşte şimdi üşüyorum,
Ve sen yoksun!
Artık canım yemek bile istemiyor,
Annem de artık beni beğenmiyor!

Bir daha asla sahte gülümsemelere kanmayacağım,
Asla şiir yazmayacağım,
Ve bir daha,
Asla sağanak yağmurda okuldan dönmeyeceğim...