Islak Şiiri - Altan İlhan Arslan

Henüz çekiliyor güneş tepemden
Dağlara bir hüzün havası düşüyor.
Sazlar çalıyor, içimdeki usule her perde uyuyor.
Cemiyetin segâh makamında o yükselen sesi
Hüzünle gelen dalgalarda eriyor.
Vuruyor zıpkın gibi akoru bozuk kulağımdan
Yudumlarken tavşankanı bir çayı.
Bir bardak etmiyor o vakit içim!
Yüz yıllık ahşaptan örme
Göçmeye müsait kümbetli bir ev misali
O kadar suratsız ve mecalsizim.
Denizin tuzlu suyundan mıdır?
Yoksa yosun kokusundan!
Sanki bir tılsım var üstümde
Bir mıhla çakmışlar gibi
Bodozdan daha yakınım sahile
Bir yanım yosun bir yanım çakıl parlaklığında.
Oturuyormuş gibi kendimi çaresiz
Bir anıt gibi anlamsızca tutuyorum.
Dolduruyor ciğerlerimi henüz ateşe düşmüş bir midye kokusu
Acıkmama sebep oysa martıların çığlıklarıydı.
Denize isyan eder gibi hüzünlü kanatlarının
Tuz kokusundan ayırmadığı aç kursağının inadına!
Dalışı var o çok sevdiği aşık olduğu suya.
Aynı ben!
İkimizde dalıyoruz ama
O ıslanıyor ben kuruyorum.

Maviden çalıyor rengini siyaha
Deniz şavkını arıyor, ay çok nazlı.
Gün dönümü o kadar kederli bir eda içinde
Ilık bir havayı serinliğe bozuyor.
Sanki işkenceye hazır bir gardiyan
Bir daha yüzü bahar görmeyecek bu mahkûmu
Azarlarcasına; getirdiği dalgayı yüzüme vuruyor.
Gömleğime değen her damlasında
Biraz daha üşüyor ve kızıyorum!
Yok işte! Sarılacak sıcak bir sevgili.
Hiç romantik değil böyle ıslanmak.
Denizin, dibinde olmayı ne çok istiyorum!
Sırf bu yüzden o da biliyor!
Havasını bozup böyle içime
Karanlık ve soğuk iklimi sokuyor.
Ne çok benziyoruz birbirimize
İkimizde karanlık ve dokunaklı
Tavır yapıyoruz, yüz yüze!
O ıslatıyor ben kuruyorum.