İşkolik... Şiiri - Ümmühan Yaşar

Dur durak bilmeden çalıştı
Ama dur durak bilmek zorunda kaldı
Çünkü kalbi durdu
Beyni durdu
Aklı durdu
Dur dedi durak orda işte…
Durdu
Ama bir de ne görsün
Durakta onu bekleyen işler vardı…
Yaşamı boyunca hep çalıştı
Yaşarken çalıştı çalışırken yaşadı
Çalışmada yaşam aradı yaşamda çalışma
Sonra anladı ki çalışmaktı onu yaşama bağlayan
Onsuz yaşam düşünemezdi
Onsuz yaşam ölüm demekti
Sordu kendi kendine
Neden işkoliğim ben?
Neden onsuz olamıyorum?
Onsuz hayatı düşünemiyorum…
Düşündü düşündü…çalıştı düşündü düşündü çalıştı
Sonra anladı…
Yıllar önce küçük bir çocukken babasından
Kendisiyle ilgilenmesini istemişti..
Babası çalışıyordu…işinde!
Dönüp de bakmadı bile ona…
Bir iki üç hep böyle devam etti…
Neden?
Çünkü işini önemsiyordu..
Çocuğu? Ya çocuğu… onu görmüyordu…iş iş iş hep iş
Çocuk da yemin etti içinden…
Bitmeyen bu işi ben bitireceğim…
Büyüyünce..
Beni babamdan eden bu iş her ne ise!
Ve yıllar sonra aynı işi bitirmeye başladı…
Bitmez oldu!
Dur durak bilmeden… çünkü biten bir işin arkasından yenisi geliyordu
Düşünmek istemiyordu acısını sızısını
Kendine iş çıkarıyordu…
Ne zaman dinlense gözleri dolar ve ağlardı…
Ah derdi içinden ah…ne olurdu babam birgün görseydi beni..
O günü hiç unutmam saklardım emi!
Ama görmedi körolasıca! Hep iş dedi…
Ve beni işe mahkum etti…
Babamın babası onun da babası onun da babası…
Çocuklarına tek miras bırakmış…
Bak ama görme…yaşa ama anlama…çalış ama yaşama…
Babam evladım var derdi hep..ama yaşamadan giderdi..
Yüzüme bakar ama görmezdi…
Şimdi ben de aynı yoldan gidiyorum…
Dur durak bilmeden çalıştı…
Ama birgün dur durak bildi…
Çünkü artık son durağa geldi!