İsketem Şiiri - Mehmet Akif Tiryaki

Çocukluk alışkanlığım iskete
Onunla gidip geldim bir süre orta mektebe
Çubuğa bağlı ayaklarında ince bir iple
Yanında cevizi hazır
Doyup doymadığına bakardım ara sıra
Boynuna üfleyip de
Beyazsa eğer boynunun altı
Tok olduğunu belli ederdi
Benimle okula sabah akşam gelir giderdi
İsketem ben ders çalışırken
Ufak karanlık odada beklerdi
Elime alırdım dersten sonra
Bırakırdım havaya
Kanat çırparak konardı elimle yaptığım
Otuz santimlik işlemeli ucu çatal sopaya
Derste sıranın altında beklerdi
Teneffüste gezerdik beraber
Lokumlu bisküvi yerken ben
Gazozumdan içerdi bana hissettirmeden
İsketemi özlemişim
Gezerdik onunla okul sonrası bisikletle
Ağzımda çubuk üzerinde iskete
Son hızla inerdik iskeleye
İnmesi kolay da…
Çıkması zor işte
Bir elimde bisiklet
Bir elimde sarışın yeşil kanatlı iskete
Ter içinde
O hiç terlemezdi ki
Gezmeyi çok severdi hergele
Ben küçüktüm avucum da küçüktü
O benim avucumdan da küçüktü
Salıverdim onu günün birinde
Sevdiklerine kavuşsun diye
El salladım arkasından
Kondu bir dala baktı bana
Daha sonra da uçtu kayboldu uzaklara
Özgürdü artık o
Yaşıyordu bu ülkede
Kimlik kartı olmasa da
Belki Kırım’a bile gitmiştir
Pasaport sorulmaz ki hayvanlara
Kim bilir belki de Esir düşmüştür
Makedonya’da.