İşkence Şiiri - Celal Altuntaş

Sen bana işkenceydin nefes aldığım her anda
Zaman yoktu, yaşam yoktu bu karanlık zindanda
Yargılayan sen, Gardiyanım sen, Cellâdım yine sen,
Sessiz çığlıklar attım küf sinmiş odamda
Seni çizdim koyu yeşil çürümüş duvarlara,
Sen diye sarılıp yattım sararmış yastıklara
Çatlamış, morarmış çıplak ayaklarımla,
Dolaştım öylesine iki metrekarelik şu hayatta
Sen vardın yanımda her adımda, hem de yanı başımda

Ve her gece olduğu gibi senin için başladı mesai
Geldi çattı bana işkence saatleri;
Saçlarına dokunmasın diye parmaklarımı sıkıştırırdın mengenede,
Fark ettirmeden çaldığın kalbimi dağladın kızgın demirlerle
Acımadın kırbaçlar vururdun kir tutmuş bedenime
Haykırmasın; -Aşığım sana, -Seviyorum seni diye
Dudaklarımı diktin paslı tel geçirilmiş iğnelerle
Zamanın her diliminde seni düşünen beynimi
Kör usturayla kazındın başkaca düşüncelerimi
Sabitledin sözlerimi, gözlerimi, bedenimi
Yavaş yavaş damlattın beynimin içine ismini

Maksadın delirtmek ya da öldürmekti belki beni
Bekledin gözlerinin önünde çaresiz erimemi,
Kusura bakma boşuna verdin bu zahmetleri,
Zaten senin uğruna feda etmiştim bu fani yüreğimi,
Her şeye rağmen seviyorum seni,
Hem de deliler gibi,
Özür dilerim, ölmeyerek üzdüysem seni,