İskelet Şiiri - Selim Çok

ruh irkintilerinde özlediğim
ekmek ve içki doymak umutsuz gecelerde
hecelerde bulunan asıl tehlike oksijensiz
yağmur elleriyle istanbul zirvesinde
ıstırab bu akşamlarda yüksekti
duman bu gecelerde görünüyordu
yeraltı zirvenin tersinde önemsiz
bir arkadaşlardı yan yatmışlar mezarlara
vasatın üstünde bir çaba
iskeletlerdi cansızdı ve toprak vehim kokuyordu
yağmur elleriyle teketektiler
yağmur elleriyle yalnız

gereğinden fazla mı üşüyorduk
belki daha mı derindeydik
kokuyordu yüzü ufka bakamıyordu
ışıklar sızıyordu yalnızlığına
yanında ölüyorduk iskeletlerin
oksijensiz ve soğuk
burdaydık savaşkan isyanların arasından
artık etsiz ve sert kalmış
mağrur ve saygılı ve çirkin

kafamızı kaldırdık bir an bulutsuzluğa
yağmur elleriyle dokunuyordu solungaçlarımıza