I
Deselerdi inanmazdım; çocukluğumun son, gençliğimin ilk günlerinde bir kentin anlamının,anlamlandırmalarının bu kadar dar, sıkıcı olabileceğini.Ayrıntılarda bile kaybolmak meğersem ''kır'a'' özgüymüş; ormandaki ağaç misali.Oysa kent büyük bir yığınsa da o kadar da bir kopyaymış: her şeyin aslında birbirinden tamamen farklı olmasına rağmen.Duyumlarım kentin beton bakışlarında gri bir sertlik algılıyor; ve geçiş'genliğin olamadığı bir yerde derinlik de bulamıyor.Tüketimlerin binbircesinin, ve her gün kopya da olabilse yenisinin, yaşandığı bu kentte ''yaratımların sınırlarında dolaşımının'' kaygısı var her'alde: üretilenlerin sürümünde, malların pazarında,azınlık alıcının beklentilerinde,çoğunluk alıcının gerçekleştirebildiklerinde.....
II
Küçük bir sahil kasabasının özlemini neden silemiyor, büyük bir sahil kasabası olan bu kent? Düşlemlerimin kumsalının enlemesine boylamasına geniş yolu boyunca, ufukta gördüğüm o kalabalıklar, neden; sadelikleri, dokunulmamışlıkları ve yaratma ihtimallerini özletir oldu.Gerçekleşenlerin dışlayıcılığını, kalabalığın sakat örgenliğini, basamadığın toprağa yabancılaşmayı, daha kırdayken, çocuğun ilkel bilinciyle, en azından, kavramasam da sezebildiğimi hatırlıyorum; ama anlatmak istediğim ve anlayamadığım, nicel olarak yığılan bu kalabalığın neden ben de bir türlü nitel dönüşümlere yol açamadığı... Beni rahatsız eden de, yalnızlığımın diyalektiği olarak gördüğüm, kentin yığılmışlığının da büyük bir yalnızlık olması.Yığılmışız, yığılıyoruz: Tıkılmış bir çöp torbası gibi bu kente, ve bütünlenemiyoruz; en yakınımız, arkadaşımız, işimiz, odamız, penceremiz, her günkü mücadelemizle; bütünleşmek bir yana kendimizden bile ayrılıyoruz, mekanik uzantıların fiziği yoran ruhu unutturan, oldukça çok ama sığ düzlemlerinde...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta