İsyan ediyorum bu karanlık dünyaya, bu soğuk duvarlara, bu umutsuzluğa.
Gözlerimden akan her damla yaş, bir isyan çığlığıdır.
Kalbimde bir yangın var, bu yangını söndürmek için çırpınıyorum ama ateş her geçen gün daha da büyüyor.
Neden her adımımızın sonu bir hayal kırıklığı, neden her umut birer birer sönmeye mahkum?
Gökyüzüne bakıyorum, yıldızlar kayboldu, umutlarım soldu.
Bu karanlıkta yolumu bulamıyorum, yalnızca kayboluyorum.
Sesimi duyuramıyorum, içimdeki feryatlar boşluğa çarpıp geri dönüyor.
o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Devamını Oku
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta