İskankâr Şiiri - Banu Doğan

İsyan ediyorum bu karanlık dünyaya, bu soğuk duvarlara, bu umutsuzluğa.
Gözlerimden akan her damla yaş, bir isyan çığlığıdır.
Kalbimde bir yangın var, bu yangını söndürmek için çırpınıyorum ama ateş her geçen gün daha da büyüyor.
Neden her adımımızın sonu bir hayal kırıklığı, neden her umut birer birer sönmeye mahkum?
Gökyüzüne bakıyorum, yıldızlar kayboldu, umutlarım soldu.
Bu karanlıkta yolumu bulamıyorum, yalnızca kayboluyorum.
Sesimi duyuramıyorum, içimdeki feryatlar boşluğa çarpıp geri dönüyor.
Gözyaşlarım birer birer toprağa düşerken, umudumu da kaybetmek üzereyim.
İsyan ediyorum bu düzene, bu karanlık dünyaya, ama yine de umutsuz değilim.
Kalbimde bir ışık var, bu ışık, umudun kendisi. Belki bir gün değişir her şey, belki bir gün güneş yeniden doğar.
Bu isyan asla susmayacak, bu umut asla sönmeyecek.
Çünkü içimde bir savaş var, ve bu savaşta yenilmek yok.
İsyanımın sesi sonsuza kadar yankılanacak, umudumun ateşi asla sönmeyecek.