Isıtan ışıltılar 2 Şiiri - Kubilay Enginol

Güneş,herzamanki gibi doğarken
Karanlığın böğrüne
Hüzme doldu,odaların birine
Sabah olsun hiç istemiyordu
Bütün gün okulda arkadaşlarından saklanıyordu
Elbiseleri,ayakkabıları eski
Geçmişti zaten,yoktu sevgi
Sürünerek kalktı,sanki yatağından
Bu yüzden nefret ediyordu okulundan
Geçmişti gün,alaylı yine
Bezgin,küskün oturmuştu ödevlerine
Öte yandan
Isıtan ışıltıları bitmişti adamın
Üşüyordu
Işıltılar devamlı ilgi isterdi
Bunu biliyordu
Eh ayakkabıları eskiydi,ama idare ederdi
Karanlık güneşle halvet olmuştu
Çocuk yine uyumuştu
Sabah
Hüzme yine odasına doluştu
Bir başkaydı bu sabah ışıltılar
Camlardan süzülen kahkahalar
Sandalyenin üzerinde
Yeni elbiseler ayakkabılar
Adam mutlu evine gidiyordu
Cebinde yeni ısıtan ışıltılar