Isırganın öpücüğü Şiiri - Serdar Yusuf

Isırganın Öpücüğü

Beklediğimiz güneş, yine doğdu,
Toprak nefes aldı,
Benim gözlerimde sessiz bir muhteşemlik:
Durgun, güvenli, doğal…
Bir bakışta saklı bin sır,
Bir yürekte patlayan bin yangın.

İnsanlar ne çok gördü, ne çok tattı,
Tarih acıyla ve sevdayla yoğrulmuş,
Bir sokak aynasında birleşen
Dün, bugün ve yarın:
Hepsi, gözlerimizin içinde,
Ve hepsi, bir sevdanın ateşiyle yanıyor.

Aşk, ısırgan otu gibidir:
Yeşil, çekici, cazibeli…
Ama dokununca yakar,
Yandıkça içini deler,
Acı verir, tat verir,
Ve bir kez dokunursan,
Bir daha uzak duramazsın.

Zaman bazı tutkuları öldürür,
Bazılarını alev alev büyütür.
Aşkı, hasreti çoğaltır;
Bir çimenin güneşe uzanan cevabı gibi
Her şey berraklaşır, parlar,
İçimizde kendi ışığını yakar.

Aşk, sadakat demektir:
Bin defa bakmak aynı göze,
Bir söze inançla sarılmak,
Ve yürüdüğün yola güvenmek.
Aşk sensin, aşk benim,
Ve olmayacak yarınlarımızdır.
İşte orada başlar hüzün,
Ve aşk, en yakıcı düğümünü çözülemez biçimde gösterir.

Gece boyu düşündüm bizi:
Kavuşamayan düşlerimizi,
Tutuşamayan ellerimizi,
Ve gözlerimizde bir ışık:
Yokluğun kendi sessiz varlığı içinde,
Her şey sözlerimizde, yüreğimizden akıyor
Ve yine de her şey yanıyor.

Biliyorum, ince ruhlu değilim bir filiz gibi,
Belki tatlı dilli de değilim bir enstrüman gibi,
Ama aşkı böyle yaşarım:
Yüreğimle, dokunurcasına,
Her bakışım bir alev, her nefes bir fısıltı,
İçimdeki yangını seninle paylaşmak isterim,
Her sessizlik bir sır, her an seninle dolu,
Aşkım hem çıplak hem kudretli,
Ve sen fark edersin içimdeki heyecanı,
Ben sende var oldum, sen benim varlığımsın.