İsimsiz şeylere dair

Bazen içimde bir şey kıpırdıyor,
adı yok.
Ne sevince benziyor,
ne kedere.
Bir yere dokunmak ister gibi,
ama nereye, bilmiyorum.

Dilimin ucunda kalıyor çoğu şey.
Bir kelime arıyorum,
tutamadığım bir duyguyu anlatacak.
Sanki yutkunurken düşüyor yere,
dağılıyor harfleriyle birlikte.

Belki de bu yüzden yazıyoruz.
İsimsiz kalanlara bir ad vermek için.
Bir suskunluğu duyulur kılmak,
bir acıyı anlaşılır yapmak için.

Kelimesiz olunca
her şey daha ağır.
Bir duyguyu tanımak bile zor,
adı olmayınca.

Ben bazen sadece bakıyorum
bir manzaraya, bir insana,
bir geçmişe.
İçimden bir cümle geçiyor,
yarım,
ama gerçek.

Ve anlıyorum;
bazı şeyler sessizliğin dilinde yaşar.
Biz sadece
onlara isim arayan insanlarız.