karanlığı..ne bir menfaat bekliyor ne bir şey istiyor.sadece sunuyor kendini kendindeki herşeyi..bıkmadan usanmadan yapıyor hergün.. güneş doğuyor yine bütün asaletiyle..saçıyor o eşsiz ışıklarını kendisine muhtaç yerlere..ne kadar verirse ışığını o kadar güzelleştiriyor girdiği ortamdaki kaç yaralı yürek can buluyor onun tek bir ışıltısıyla.sen ona arkanı dönsen bile o 'o' olmaktan vazgeçmiyor.nerede ve nasıl olursan ol buluyor seni ve ısıtıyor kar kaplamış içini..ümit veriyor geleceğe dair bir bir temizliyor pas tutmuş duygularını..hayata hayat olduğu için değil seni aydınlatan bir tutam ışık olduğu için bakmaya başlıyorsun.ne varsa seni üzen geçiriyorsun o ışık demetinin içinden..kalsanda gün boyu dört duvar arasında onun tek bir parçası yetiyor sana insan olduğunu hatırlatmaya..bana insan olduğumu hatırlat şu ankara yabancılığında günes....
ayhan ay
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta