İsimsiz Mezar Şiiri - Elif Turgay Altun 2

Ne olacaktı
Güldü tabi sahipsiz mezar.
Ne yüzler gördüm kendinden emin,
Tırnaklarının arasında kalan
Dünyayı yedim.
Kendiyle tanıştırdım
Koca bir ömrü hırslarıyla tüketenleri.
Ama sen
Ne kadar da başkaları içinsin dedi.
Kendin bile yoksun içindekilerde.
Ne kadar da sıradansın
İsteklerin hayallerin bile imrenme.
Ölmekten korktuğun için konuşuyorsun benimle.
Neredeyse benim üstüme atacaksın
Beni şahit tutacaksın tüm yenilgilerine.
Yandaş arıyorsun
Sen bile yalnız kalamıyorken kendinle
Yaşamaya cesaretin yok ki
Ben buyum diyecek fikrin.
Başarısız hissettirdiler, hissettin
Kabullendin onların ölüsü olmayı.
Nefes alamıyorsun ki şimdiden.
Şimdi yani her gece
İsimsiz bir mezar başındasın
Taşına ne yazsam telaşındasın.
Çünkü kendin bile bilmeden
Hep başkalarına bir şey
Anlatmak sarhoşluğundasın.
Benden bile ölüsün
Benden bile fiilsiz.
Ölmeden kendi yasını tuttun
Sekerattasın.
Yazıyorsan
Normal olarak yalnızsın.