Isimsiz Kahraman Şiiri - İsmail Kalender

uzaklarda bir baykuş ötüverdi
karanlığın ormanında
tüm ağaçlar
yapraklarında ağladı
yoktu artık isimsiz kahraman
bir başına çekip gitmisti
köklerin ülkesinde
bir hançer olmaya karar vermişti
başı kıbleye dönük
ağaçların ve de kurtların bekçiliğine soyunmuştu

adını anmayacaklardı hiçbir zaman
bir kum tanesi bile akmıyacaktı artık
isimsizler ülkesinde
durmuştu artık zaman

güneşin doğmadiğı topraklardı artık yari
hiçkimseden sakınılacak söz
dudağında bıçak izi olmuştu
bir bakışına bin yaprak
bir nefesine tek bir dua
beklemeninse anlamı yoktu
isimsizler ülkesi
sadece ormana yaraşırdı

neyseki ay vardı
ve ay gökyüzünde bütünleştiğinde
kurtlar gelirdi yanına
göz yaşı döker
şarkısını söylerlerdi
gecenin bitimine…

uzaklar kadar yakın olmuştu deniz
yunusların cilveleri anılarda yüzüyordu
kokusu ormana vurduğunda tuzlu tuzlu
içindeki martıları köklere bağlamıştı

güneş kadar yakın gökyüzünde
salınırdi siyah saçlı kız
sırra kadem olmuştu ilk insan
bir bilgelik köklere tutunmuştu

yüksek kulelerinde babilin
oklarla kirlenmişti yeryüzü
anlamında kayan sözler
ağacların kesilen gövdeleriydi

ayın nurunu bahçelere vurduğu günlerdi
domuzlar ve ayılar saldırırdı mısırlara
cırcır böcekleri tüm ormanda
yabanın türküsüne ateş katardı

mum alevinde okunan mısralardı
şamanın davulunda,
zamanda yürüyen yolcu
toprağın derinlerine kök saldı

eşkiya mezarında yatan ilim
kimseye fayda etmedi
karanlıklar ormanında
bostanlığın altında yatan
uzun ince gelinin duvağı
sadece kuru bir kafa,
çığlığı şimdi kökler kadar yanıbaşındaydı

rüzgarın fısıltısında sonra
isimsiz kahramanın adı söylendi yıldızlarda
yüreğinden bir sızı karıştı,
torf toprağa
orman bildi geleni
kucakladı ismini kadim ağaçlarında

sabaha doğru bir baykuş
susuverdi,
yanıbaşında binlerce hale
yapraklar arasından süzüldü
bir haykırıştı köklere karışan
bir haykırışsa özlemde bitiverdi…

18.05.04