İsimsiz Şiiri - Erdem Yıldırım

Mevsimsiz bir gündü başladığında
Neyin başladığını dahi bilmiyorduk.
Adını koyamıyorduk olanların
Galiba adı yoktu yaşananların.
Kim görse ötekini değiştiriyordu yolunu,
O zamanlar kim bilebilirdi bu hikayenin sonunu.
Gün gün başlayıp
Zamanla artan bir hastalık gibiydi
Aramızdaki sağır sessizlik.
Gözlerimiz artan bir acıyı sarıyordu.
Farklı yönlere giden kavimler gibiydik
Gün günden uzaklaşıyorduk.
Yaralarını sorgulayan genç fidanlardık,
Sordukça yaralanıyor,
Yaralandıkça soruyorduk.
Geçit vermiyordu ılık rüzgarlara ruhlarımız.
Kurtulamıyorduk, çeliktendi zırhlarımız.,
Acı iz bırakıyordu, unutamıyorduk,
Aşkın kesik kolları vardı ve biz tutunamıyorduk.
Dağ göllerinde sahipsiz nilüferlerdik,
Ne yandan esse rüzgar dağılıyorduk.

Sevdiklerini kaybetmiş çocuklardık.
Savaş mahkumu esirler gibi bakışıyor,
Korkuyla yaşayan ihtiyarlar gibi susuyorduk.
Uzansak dokunacaktık,
Dokunamayacak kadar uzaktaydık.
Acılar virgüldü, mutluluklar nokta,
Biz ise kesik cümleler kuruyor,
Nokta koyamıyorduk.
İkimizde bir şeyler için direnmiştik
“Mutlu aşk yoktur” diyordu şair.
Ve kazanmanın kaybetmek olduğunu öğrenmiştik.

Şimdi acılarımız ve pişmanlıklarımız var,
Sarılması imkansız yaralarımız var.
Aramızdaki mesafe okyanuslar kadar.