Işıltı Şiiri - Oğuz Karabulut

IŞILTI

Irmaklar aştı aklım, titreyen damlalarda.
Sevinci gördü gözüm, sönmeyen lambalarda.
Tükenmeyen ümitler, bağlı tel zımbalarda;
Ellerimi tutardı, Uyandığım Işıltı.

Gülümserken hayata, sığındığım yuvada.
Kör gece zifirinde, güneş olur havada.
Yürürken uzun uza, hedef olup karada;
Dertlerimi yutardı, Boyandığım ışıltı.

Yıllandığım kaderi, aştığım sokakları.
Sırtlandığım dertleri, vardığım sabahları.
Bir, bir gözetti bana, ışık edip sırları;
Hislerimi tutardı, inandığım ışıltı.

Vardı el verdi bana, koydum onu tavana.
Lamba adını verdi, insanoğlu adına.
Koştu hep feryadına, kullanmayın yavana.
Gözlerimi Çatardı, inandığım ışıltı.

Şair: Oğuz KARABULUT