IŞIL Işıl İSTANBUL Şiiri - Şair Işığımız

sevgiler akar dillerle dünyamıza.
sanki aklımız gemi- kalbimiz tayfa.
peki ihraç ettikleri - nedir sizce acaba?
yoksa ithal mi gerekli - kişiye daha fazla-
hayır -
elbett hayır -
kendi yükümüz cevahir iken
ne bekliyoruz aziz denilen
lakin aciz olan ruhsuz bırakılmış istanbul dan.
boş olan boş bakışlarım değilmidr.
ışık veren - yüreğimizdeki ruh mu yoksa?
evet dostum geldik yine tayfaya
bak hazır bekliyor karşımızda
emret kaptanım
emret
hangi bölgeyi bölgeyi temizleyeyim
hayatınız dan.
evet yüreği engin
aklı ise çok zengin
ama kaptan yok ortada
aklı ile yüreği bir etmeye
tayfayı gemiye hizmete
hadi -
hadi dostum toparlan.
kalk kaptan köşküne
bırak geride bıraktığın ne varsa
düşlerinde.
şimdi yeni bir rota gerek değil mi?
aklımıza -
kalbime -
yeni işler gerek
geleceğe yönelik değil
gündelik düşler
hatta anlık işler.
rutin olan nedir
aklını yokla.
kalsik sıradan eksi düşünceler.
tüket ömrünü - ah la -vah la
ışığı kim bulmuşki
sana versin - bu asırda.
ben- buldum ışığı
sana yansıtıyorum
haydi hemen yakala.
bunlara şiir deyip geçersen
kaderini sıfırlayamaz sın bu dünyada.
her biri sana ahiretin için açık temenni
ahir nedir hiç düşündün mü?

çocukluğumuzun düşleri
gençliğimizin kaderi
gençliğimizin istekleri
orta yaşın çizelgesi
şlimdi orta yaşın dileği
ilerisini geliştirebilmemiz için
çok çok önemli.
çünki farkındaysan eğer
son raund bu-
ya helli ya melli
işte sır açıldı
kişi kendi kaderini
kendi düşünceleri ile belirler imiş.
birda aklımızı kullanmayıp
ah kader dedirtirmiş.
tüm sevgiler kucaklar dolusu
gönül dostuna.
sen gönlüne kapı aç
oradan çıkılıyor akla..
ve yaradana.
selam ışığımız dan
yansıyan ışıkları koklamaya.

Işıl ışıl ışık içinde yüzüyordu İstanbul.
İnsanlarda bir garip telaş.
Gökyüzü masmavi.
Dışarda adını bilmediğim rengahenk çiçekler.
Denizin kokusunu hissettim yalnız odamda.
Yüzümün yarısı karanlıkta,
yarısı İstanbul oldu aktı sokaklara.
Yanıp yanıp sönüyordu gözlerimdeki ışık.
Mağrur bir deniz feneri gibi.
Yoksun yine yanımda.
Koskoca istanbul bomboş gibi.