Işıksız kentin içinde;
Siyah beyaz anılarla yaşamaya çalışan boş bir yüreğin; sahipsiz kimliği ile beraber, kırık dökük hayalleri bir arada.Zamanı çalan; kaderin yanında, gözyaşlı yalnızlığa hep mahkum olan hüzün, uzaklardaki sevgiyi düşünüp lanet ederdi, şansa!
Başıboş dar vakitlerin; ardındaki çaresizliği sürüklerdi, mutsuzluk!
Ölüme dönmüş yüzünü; karanlığın içine düşen aldanmış duygular...
Saklanan umudu arıyorken; ışıksız kentin sokaklarında, sahipsiz benlik, 4 duvarın arasına sıkışmış düşüncelerin sesi duyulur, her tarafta.
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta