Isiksiz Karanlikta Kalan Şiiri - Fahri Işık

Hey sen oradaki! karanlıklarda kalan
Kaldır başını’da yak ışıklarını be adam!
Hem insanları kırıp, seçip,ayırıp, hemde,
Haydarı karar yolcusuyum diyemezsin,
İnsanlık yolunda’da bir menzile varamazsın,
Pir sultanın kapı kulu, hınzır paşa
Dar ağacına kendi kendini astı
Yer kürede baki kalan’sa, ibret oldu,
Zalime lânet, mazluma rahmet kaldı

Hey sen oradaki kendini bir şey sanan!
Sorgula kendini, sen kimsin nesin
Muhannetten uçma, in aşağı,
Ayakların yere bassın
Sen zavallı cahil bir insansın,
Bu gün yaşayan’sa, yarın ölensin.

İçinde bilgi,kültür Saygısı olmazsa’da
Peşin yargılı olsanda seni seviyorum
Cünkü demişki beninim yüce velim
İnsan ALLAHIN görünen yüzüdür
İnsanları, halkın ölçüsüyle tartma,
Gönül terazisinde hakkın ölçüsüyle tart.
Halacı mansurun derisini yüzen yobazlar,
Sokratesi asan engizisyon kasapları,
Tarihte unutulmuş kaybolmuşlar.
Mazlum cellatları yer ile yeksan olmuşlar
Gönü bahçesine gömülenler,abdallar,
Kararı haydarın, Mürteza hüseyinleri
Her gün yeniden doğmuşlar.