Işıksız kalma Şiiri - Lamia Canay

Batan günün ardından kapanır gözkapaklarım
Ağır ağır dalarım düşlerime
Olmalıydık şimdi sevgi çiçeklerini büyüttüğüm aşk bahçesinde
Kuruyan dudaklarımızla hayatı saçlarından öpmeye
Ama şimdi senin olmadığın
Bu yerde güller kurumuş bülbüller ötmez olmuş
Bir pınarın akan sularının
Sürükleyip götürdüğü aşkımızın buruk tadı
Ve sana gitme dur
Diyememenin acısı kaldı içimde
Şimdi duygu üzgün yürek üzgün ben üzgün
Artık gecenin mavisiyle değil zifiri karanlığıyla başbaşayım
Gündüzleri görmeden
Şimdi en az seni istediğim kadar ölümü istiyorum
Varlığındı beni yaşatan
Sevgindi mutluluğa götüren
Sabah güneşi gibi beni koklayıp öperken
İçime doğardın sıcacık
Şimdi ne gözyaşım durur ne yanan yüreğim soğur
Neydi gitmene sebep
Gönlüme kurduğum tahtın rahat değilmiydi
İstemiştim sonsuza kadar IŞIĞININ kalbinde kalmanı
Bu can bende oldukça unutmam mümkün mü
Koyma beni artık sensiz
Sevgi yağmurlarıyla ıslanayım
Yanaklarında aşkının solan rengiyle bırakma IŞIĞINI