Işıksız Kaldım Şiiri - Bilgehan Emirşanoğlu

Ne kadar senden başkasını,
Sevmeye çalışsam da,
Bir türlü, sevemiyor, sevemiyorum.
Sana böyle nasıl tutulmuşum?
Belki de tutkum olmuşsun.

Melekleri kıskandıran duruluğunda,
Seni içimin, içi diye,
Tüm saflıkta, sevip, bağlanmışım.
Kör düğüm gibi,
İlmik ilmik, yüreğimi bağlamışsın!

Sensizliğin kaçıncı arifesinde,
Ömrümü kül gibi, savurmuşum.
Aşkız yosun tutmuş, kalbim belki,
Veyahut kalbimin kilidini,
Okyanusun abis’ine, sonsuza dek atmışım.

İlk aşkım, ilk heyecanım, gittiğin günden beri,
Tüm günler, zifiri karanlıklarda,
Işıksız kaldım ışıksız, diye diye,
Karanlığı sevmeyip, küsen menekşeler gibi,
Bende yaşama sevincimi yitirip, solmaya yüz tutar oldum…