Işıksız Kaldım Şiiri - Zennehar Yılmaz

Yine gözlerim buğulu gamlı kederde Ne siteme isyan ne isyana feryat atamıyorum Gördüğüm rüyalar bir, bir gerçek olur sanmışım Kapıdan kovulan kedi miyim yoksa sapanla vurulan kuş mu? Çileli sanmışlar nefes alışı derbeder gezerim çölü denizi Aç kalmış yüreği sokakta yetimin gözleri görmeyen kullar içinde Kurudu yapraklar hazan oldular gözlerimdeki yaşlar misali Çerçeve içinde kalan bir resim ölümsüz olsa da bir gün çürürmüş Kıymetsiz kalplermiş sevgiyi pas tutan gecede Yanarmış gönüller aşk arar her gün köşelerden bıraktıklarına Bir damla su arar susuz kalmış toprak kurumuş mezarında Ecel mi bulutsuz insanlar mı duygusuz bilmek güç mü dür Kara bulutlar yine süzülüyor gökyüzünden üzerime doğru Doğrulmak istedikçe sanki batıyorum çöldeki kumların kayışına Seraplar yetersiz gerçekçi yaşayışa Hayalsız bir ömür bitip gider mi? Soluksuz nefesim canı verirde ardına gözyaşı döken bir kul söyle olmaz mı? Eşeledim ellerimle kendi mezarımı derinliğine ben varamadım Yattığın yerin mekânı önemli değilmiş gittiğim yerde ışıksız kaldım Önemi olmadı dünya malının tedbirsiz vermişim nefeste canımı İmamsız kıldılar beden namazımı imamsız değilmiş gittiğim yerde ışıksız kaldım Kurudu damarda dolaşan kanım akmıyor çağlardı nefes alışım Her günü ibadet saymakta olmakmış nefesim kesilmiş gözlerim donuk Topraklar çığlıkta kapatın gömün meğersem bekleyenim çokmuş Dünyayı yakmaktan gözüm ışıksız kaldı içimi yakandı fani cehennem