Işıklarda Uyu Levent Kırca

Bir babanın gölgesizliğinde büyüdün,
sahnenin ışıklarıyla ısındın.
Tokalaşmakla başlamadı hayat,
ama milyonların yüreğiyle sarıldın sen.

Makyaj aynasında buldun kendini,
bir heykelin taşında,
bir resmin renginde,
bir sahnenin orta yerinde.
Sanat senin alnına yazılmıştı,
kabul etmesen de babandan mirastı.

“Bir ayakta dursam, bir oyun daha çıkarım” dedin,
oyunsa senin ruhundu zaten.
Tiyatronu okul eyledin,
gençlere ekmek gibi dağıttın bildiklerini.
“Bağış olursa başımın üstünde” derken bile,
boynunda halkın borcu değil, sevdan vardı.

Ölüme meydan okumadın,
ölen çocukları, şehitleri düşündün.
“Bana kanser gelmiş çok mu?” dedin,
gözlerinde yaş, yüreğinde sükûnet.
Kibir bilmezdin, isyan etmezdin,
gidenleri uğurlarken hep hüzünle gülümsedin.

Ve şimdi biz kaldık ardında,
gözlerimizde perde, yüreğimizde alkış.
Sen sahneden indin belki
ama hayat perdesinde repliğin hiç bitmeyecek.

Işıklarda uyu,
ustaların ustası,
yüreklerin komiği,
halkın çocuğu Levent Kırca…

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam – 14.09.2025 Bir seveni, bir hayranı olarak