Işıklar Sönünce Şiiri - Emin Zeybek

IŞIKLAR SÖNÜNCE

Gönül inceden sızlar, kararır sanki her yer
Sualler hücum eder gün geceye dönünce
Sahipsiz kalmış gibi duygular isyan eder
Siyah örtü kaplanır tüm ışıklar sönünce

Güneş üzgünce batar veda ederek güne
Sanki günü sürükler peşi sıra sürgüne
Karanlık bir tül gibi boyanırken hüzüne
Efkârların toplanır, tüm ışıklar sönünce.

Sokak lambalarıyla aydınlanırken yüzün
Ellerin ceplerinde yolları sarar hüzün
Kayan bir yıldız gibi geçip giden gündüzün
Vebali hesaplanır tüm ışıklar sönünce

Öyle sessiz bakarsın âlemin güruhuna
Yoldaş olmak istersin gecenin mecruhuna
Yarım kalmış hayaller, sükût eden ruhuna
Bıçak gibi saplanır tüm ışıklar sönünce

Ay yavaşça belirir gecenin ortasında
Bir hüzzam türkü başlar bestenin notasında
Bir göz, bir ses ararsın yalnızlık kıtasında
Düşlerin mihraplanır, tüm ışıklar sönünce

Ardından alışırsın, hisler normale döner
Bulutlarla beraber hayallerinde söner
Benliğin savaşında şehit düşerken son er
Yüreğin türablanır tüm ışıklar sönünce

EMİN ZEYBEK
26 Kasım 2008