Yalnızlık çöker gecenin ortasına
Yıldırım düşer duygulara
Gökyüzü yeryüzüyle birleşir
Zindan gece yüreğin ortasında aydınlanır
Sorgularsın hayatı kendince
Sarıldığın her yaprak, kuruyup gazel olur ellerine
Sırtını dayadığın ağaçlar kökünden sökülür
Dost diye tuttuğun el yılan olup çöreklenir beynine
Kene gibi yapışmıştır beline
Kan emer, kan kurutur senelerce
Her şafak katranlık doğar
Karanlık çöker özüne
Dost bağına ektiğin ümitler çürür
Yetişende kof düşer yüzüne
Sinene gömdüğün dostlar kangren olmuştur
Kan damlatır gözlerinden senelerce
El açıp bağına geldiğim
Dost bilip gönül yüzü sürdüğüm
Bir cam parçası gibi düşerken ellerimden
Kangren yaralarımı kanatma
Zeytin çekirdeğine gizlediğim ümitlerimi
Tuzlu çorak topraklara ekme
Özüm beden üzerinde balçıktan bir toprak
Üflenince dalda can bulurmuş yaprak
Hayat dünya üzerinde sürgündür
Ancak anlarsın yaşayarak
Ey dost yılan kıvrılır
Çanak olur girer deliğine
Dokunmazsan boşaltmaz zehrini üstüne
Şimdi dost muhabbet bağında ümitlerimiz kördüğüm
Sessiz sedasız yüzünde öldüğüm
Dilek dağlarına karanfiller diktim
Sonu yok mağaralarda çile şerbetleri içtim
Gül dalında ham dikenler biçtim
Dost verdin elinden dil zehrini içitim
Ben o karanlık sokaklardan çoktan geçtim
Işıklar söndü dost
Aydınlık yolları artık sensiz seçtim
Kayıt Tarihi : 29.1.2011 15:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Üflenince dalda can bulurmuş yaprak
Hayat dünya üzerinde sürgündür
Ancak anlarsın yaşayarak ' buraya kadar konu bütünlüğünde sorun yok, ancak 'Ey dost yılan kıvrılır
Çanak olur girer deliğine
Dokunmazsan boşaltmaz zehrini üstüne' diye devam etmişsiniz konu değişmiş. sonra tekrar ilk konuya dönmüşsünüz. Yada benmi yanlış algılıyorum.
selamlarımla
TÜM YORUMLAR (14)