Işıklar Sahibesi Şiiri - Murat Kılıç 2

Duyuyor musun?
Bir ezgi salınıyor rüzgarda,
Duyuyor musun gece mavisi.
Çok mu uzaklardasın yoksa,
Çok mu imkansızsın ışıklar sahibesi.

Ben bilmem sonumu,
Işıklar senin, olan biten sensin.
Gözlerim uykulara limansız hâlâ,
Olan, olmayan, bilinen sensin.

Işıklar ki; gözünde parıldar,
Işıldar adınla bu şehir.
Tenimde derin bir yangın başlatır,
Dudağındaki yıllanmış zehi

Uyumak mümkün değil,
Gözümü tırmalıyor mektubun.
Yollara nasıl hükmüm geçsin,
Beni tanımayan bu yol, senin yolun.

Umudum gözlerinde solgun,
Gözlerin gecelerin işkencesi.
Gövdem bu savaştan oldukça yorgun,
Yelkenlerim denizinin acemisi.

İklimlere yazılıp sürgün gibi,
Dantel gibi örülür yaprağım.
Bir bulutun yoksunuyum divanda,
Kurudur, çatlamıştır alın toprağım.
Aç kalbini gireyim artık içeri.
Tutmaz oldu ellerim, parmaklarım.