Mavi biliyordum gökyüzünü Anne.
Toprak çiçeklerin rengindeydi hani.
Bahçeler kuruluyordu da Anne,
“Çocuk Bahçesi” diyorlardı ya adına.
Şeker, çikolata, dondurma filan,
Çocuklar içindir sanıyordum Anne.
Salıncaklar, oyuncaklar hepside yalan.
Sen yokken yanımda, ben kanıyordum Anne.
Yaşamak istercesine, bebeğime sarıldım.
Gülüm diyordun ya bana, gül oldum da Anne,
Kirli ellerde onlarca defa kırıldım.
Şimdi ben öldüm ya Anne, çok üzülüyorum..
Seni bebeksiz, bebeğimi bensiz bıraktılar.
Kim bilir içini, yüreğini nasılda yaktılar.
Gökyüzünü mavi biliyordum Anne, değilmiş.
Çiçeklerin rengini kabullenmiyor toprak.
Anne, ışıklar içinde cennetteyim şimdi ben.
Üzme kendini, ağlama, ağıtlar yakma...
Seni, ben çok ama çok sevdim Anne.
Beni burada ne olur yalnız bırakma.
12 Temmuz 2006
CopyrighT © Hürdemi – Ankara Temmuz 2006
Nevzat Bayramoğlu HürdemiKayıt Tarihi : 13.7.2006 15:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Düşmanım olsan bu düşmanlığı yapmazsın Canını yaksam canımı böyle yakmazsın... Biz sana ne yaptık ki.” 11 yaşındaki kızı, 71 tornavida darbesiyle hunharca öldürülen annenin feryadı.. 11 Temmuz 2006
TÜM YORUMLAR (4)