Işıkla Kucaklaştım! .. Şiiri - Kadir Alb ...

Söylemeyebilirdim
Gizleyebilirdim derinliklerde
Kül altında yanabilirdim
Kıpkızıl korlar gibi
………
Söylemeli miydim
Çözmeli miydim
Gönlüm deki paslı kilidi
Gerekli miydi
O bembeyaz itiraf
Prıl prıl masum ve saf
………
Güneş görmemeliydi oysa
Işığı öpmemeliydi
Ve nazar değmemeliydi
O tahta
O tahta ki
Bir kapaktı sandıkta
Sandık’sa toprak altında
………
Ulaştın
Ulaştıkça bulaştın
Ve güneşe hasret
“Düşmanla kucaklaştın”
………
Adım gibi biliyorum
Ve adım gibi biliyordum ki
Sende biliyordun! ..
İkimizde biliyorduk
Belki de;
Bekliyorduk
………
Saklanmıştık kendimizden
Korkuyorduk
Sürünen gölgemizden
Ve biz “Gölgemizi gölgeledik”
Oysa;
Oysa sahipleri “biz” değil miydik
………
Ben; söylemeyebilirdim
Sen; dinlemeyebilirdin
Sessiz bir çığlıktı bende ki
Duyulmadı! ..
Ve kulakların
Benden bir şey duymadı
………
Halbuki neler anlatmışız
Farkında olmadan
Hatta savaşmadan “Biz varmışız”
Ama
Anladım ki;
Farkına varmamışız
………
Bir başkası
Oysa bir başkası
Asla bunu yapamazdı
O sandığı açamazdı! ..
Hani “bin de bir ihtimal”
Hani oldu da açtı,
Benden bir şey bulamazdı
Kim bilir “belki de aramazdı”
………
Ben; o toprağın altında
Ben; o tahta sandıkta
“Bir aynaydım”
Ve; Güneş vurdu
Parladım! ..
İstemesen de “uyandım”
Söylemesen de “anladım”
Çünkü ben;
“IŞIKLA KUCAKLAŞTIM! .....”