Işık Yılında Kol Saati Şiiri - Mizgin Teker

alfabenin
ilk harfini öğrendim.
pes ettim sonrasında.
yazacağım tüm acılar,
bir a harfinin kucağında.

başlığını unutsak
tüm bu
sayfalarca yazılanların.
ve
içeriğini hiç bilmeden,
yeniden
yaşasak seni hayat.

indim ya
sabrım diye,
bir düş uçurumundan.
görebileceğim tüm düşleri,
sessizliğimle süslerim ben
çoğu zaman.

boynum,
demirden de olsa
çoğu zaman
bir iplikten kırılgan.

zamanın kaskatı evlerinde
gidenlerin ceketi.
güçlendim diye böbürlenip
onu da
omzuma atarken
hiç,
anlamam laftan.

ve başımı yaslarım
eğerek göğsüme.
dizlerime dizlerime
vururken
dünya denen bilmece.

kalbim,
dağınıklığı gizlensin diye
içine ittirilmiş bir çekmece.

olanları gördükçe
ölümden koruyorum kendimi.
halbuki ölüm,
her şeyden
hep korur kendini.

ama ben,
bitiyorum şimdi.
en başlamam gereken yerde.
kabuslardan düşlere geçiş
güzel olsun,
anlatırken benim de hikayem
şık dursun diye.

ve
bölmelere ayırıyorum
yaşadığım bu şeyi.
dağınık bir çekmecenin
içini düzenler gibi.
yazlıkları kaldırmanın da
tam vakti.
beklerken dolabımın en temiz halini,
asıl bu yaşadığımın
hayat olduğunu
unutuyorum.

keşke balkonu biraz da kendine bakan
ve ışıkları hep
yanan
bir ev olsaydım.

bayram temizliğinde
devirdiğim vitrin.
şimdi oturup
sana ağlayacak vaktim yok benim.

hep aceleden zaten,
açık unuttum ağzını
heveslerimin.
bayatladı demin.

daha doluyken ceplerim.

ah,
yaşanamamış
günlerim benim.
su katıp
çoğaltsam sizi
anlarlar mı
bu hilemi?

yeniden başlamaya
doğru uyuyup her gece,
aynı şeylere uyanıyorum.

elmastan bir denizde
ömür boyunca kayık çekiyorum.
kar yağıyorum,
turuncu bir ateşe.

ne kendim oluyorum
ne de bir başkası.
her yanda
bir yalnızlığın
bir çoklukla
yalnız kalışı.

kaç
güvercin beslemelik
adımım kaldı.
şu dünyada.

bıraktım saymayı.
koşar adım
hesaplaşırken
dünyayı.

alıştırsa da kendine
gölgelerin rastgele büyüsü.
dağları delip geçen
geçitlerin.
yine de kanımı
bir hamal gibi
damar damar taşıyan
benim.