Işık ve Gölgenin Oyunu

Sahne dediğin, bir yanı ışık, bir yanı gölge,
Ve insan, hep bu çizgide yürür;
Bir replik unutur, bir nefes hatırlar,
Çünkü hakikat ezberlenmez, yaşanır.

Doğaçlama…
Hayatın kendi dili değil midir zaten?
Planlanmış anlar yıkılır,
Ve o yıkıntıda doğar özgürlük.

Maskeler düşer kuliste,
Alkışlar kaybolur boşlukta,
Gerçek olan yalnızca şu an:
İnandığın ve oynadığın an.

Işık söner mi?
Söner elbet...
Ama sahne sensin,
Ve kendi karanlığında bile ışık olabilen
Bir tek varlık: İnsan.