Işık ise pusula… Şiiri - Mehmet Aydemir

Işık ise pusula…

Güne doğan güneş,
Karanlığın sır perdesini aralar…
Siyahın gizemi kalkar,
Anlamsızlık bırakır yerini umuda…
Gördüğü sanmak…
Görebilmek!
Gördüğüne dokunmak!
Gördüğünü kavramak!
Gördüğü tatmak!
Gördüğünü duymaktır bazen,
Bazen de hissetmektir.
Gördüğü sanmak…
Bak nelere kadirdir güneş,
Şu yaşam denen muammaya neler sığdırır
Beş duyunun verdiği o haz,
Gelecekte doğacak gökkuşağı için,
Fırsat varken enleri sığdır zamana.
Gördüğü sanmak…
Kapat gözlerini; düşünde sörf et
Düşle en alasından sonsuzu,
İradenin gücüyle süsle düşlerini,
Varsın aşsın ufuk çizgisini,
Sınırları yok say,
Şimdi…
Yeni bir başlangıçtır an.
Gördüğü sanmak demişken,
Ne imkânsız sevgiler ve aşklar yaşandı
Ne acılar hissettik yaşamdan öte
Nice ilkleri yaşadık içimizde;
Zaman yine de aktı gizlice inceden inceye
Aldığı ve verdikleriyle geçen zaman
Bizi sürüklemedi mi koynuna olgunluğun!
Şimdi
Şu an,
Koynunda olgunluğun; daha farklı bir bakışla görmektir
Sandığımız;
Lakin görmediğin de değil mi?
Yaşadıkların…
Gizlenmiş…
Şimdi
Şu an,
Sığınmak gerek yürekteki o ışığa; PUSULAN
Her açtığı da gözlerini
Parlayan güneş misali doğ,
Yolunu onunla bulmak gerek.
Her bir bakış Umut taşır, biliyorum
Umut aslında özünde
Umudun ta kendisi senken;
Bulacağın Ne ararsın HALA…
Mehmet Aydemir 12.05.2016 öğle arası