Işık Hüzmesi Şiiri - Leila Monelli

Bir ömür kadar sürmüştü karanlık

Bir anda kapı aralandı
ışık hüzmesiyle beraber
içeri O sızdı

Işıktan gözlerim kamaşıyor
dost mu, düşman mı
melek mi şeytan mı
anlayamıyorum

Kenarda sinmiş...
bekliyorum

Etrafımda dolaşıyor
beni kokluyor
Ruhumla dans ediyor

Karanlığa çok alışmışım
çözemiyorum
Korkuyorum

Değerse elim yanar mı?

Beni okşuyor
Korkuyorum

Bir adım geri gitmek için
hamle yapmaya çalışıyorum
kaskatı kalıyorum

Çare gizlenmekte
Karanlıkta saklanmayı
Beceremiyorum...

Aydınlık beni mıknatıs gibi
kendine çekiyor
Bir adım yaklaşıyorum
Çekim gücüne
daha da fazla kapılıyorum

"uzaklaş" diyorum kendime
"bilmiyorsun, cazip gözüken bir tuzak olabilir"
"saklanmak iyidir can yakmaz"

aydınlık bir kere değdi mi
saklanmak nafile
vazgeçilemez

Gizlenmeye çalışırken ağlıyorum
ona geri dönmek istiyorum
fırsattı kaçırdığımı düşünürken
saklandığım yerde
yanı başımda buluyorum

Rüyalarımdaki gibi dokunuyorum
boynumdan öpüyor
eriyorum

Artık onun için yanan mum oluyorum