’Karanlık dünyamdan, kendime aydınlık bir dünya yarattım.’’
Ne mutluydu çocukluğun da. Sıcak sevgi dolu bir yuvası vardı. Babası marangoz olan Yusuf, gece gündüz çalışırdı. Evine çocuklarına bakmak daha iyi hayat koşullarını sağlamak için. Çocukluğundan beri başlamıştı Ali’nin babasına hayranlığı.
Evlerinin hemen altı marangoz atölyesiydi. Okul çağına daha gelmediği için, günün çoğunu babasının yanında geçiriyordu. Sokakta oynamak yerine babasına yardım etmek istiyordu.
Ali, her sabah gözlerini açar açmaz babasının yanında nefesini alırdı. Pati, pati koşaraktan. Annesinin arkasında Ali diye çırpınışlarını duymadan koşarak alt kata inerdi.
Hep içten içe büyünce bende babam gibi marangoz olacağım diye hayallere dalıp giderdi. Bazen de köşeye çekilip babasını gıptayla izlerdi.
Günlerden bir gün yine babasını izlerken,
—Baba bende senin gibi büyüyünce marangoz olacağım,
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta