Işık. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Yalnızlığın dumanı üstünde tüten bir an/dır
bir ışık sızar geceye
komşu penceresinden

kerte atılmışsa
yaşam denen şiirin
tek hecesine

kapanmadığını anlarsın umut kapısının
hayatı zorlayarak
çekiştire çekiştire iki ucundan

feyz alarak
ve dürtüsüyle var olmanın

azmin yüzü suyu hürmetine
çalarsın alaca karanlığı aralayarak
çalarsın umudun yeşil kapısını

gün akşama dönmüşse de
umut çıkmamış candır

çıkmamış can/dır ışık

bu melâlin tek suçlusu inen akşamdır

nemli günün sıcağından arta kalan
çürümüş
bütün saatler
bütün vaatler

daha üzerinden geçmeden on iki saat
ne kadar güzellik varsa
bordo renkli bir çürük şimdi
hayallerin ekşimiş kremasıyla
hayata sunulan bu pasta

ne kadar güzellik varsa yaşama dair
bir çürümüşlük içinde
gün boyu yaşanan

her şeye rağmen
umuttur ışık
komşu penceresinden sızan

yalnızlığın dumanı üstünde tüttüğü saatlerde
yaşananlar atılır anılar çöplüğüne

aşk/ın ve masum yüzlü çocukların yüzü suyu hürmetine
tam da o saat
o dakika
canhıraş bir feryat
yolunu şaşırmış bir kuş sesinden

günden kalan
ne bir iz
ne bir renk
ne de bir ses

yalnızca ışık

yarına dair aşka dair bir umuttur
ışık

hadi şimdi tiz bir sesle haykır
buselik makamından

'Leyla'dan geçme faslındayım
Mevlayı bulma yollarında'

27/Ağustos/2010/Cuma