Işık Şiiri - Mehmet Akif Maral

Diken kaplı bir oda
Ayaklarım çıplak
Dönüyorum, sağa sola
Bakınıyorum telaşla

Avazım yırtılana kadar
Bağırıyorum
İşiten yok
Ürperiyorum

Kapının altından bir ışık
Sezdiriyor şavkını gözlerime
Korkuyorum, koşuyorum
Ulaşamıyorum...

Ve gidiyor ışık
Karanlıkta kalıyorum

Dikenler batıyor parmaklarıma
Kan kabartıyorum
Üşüyorum, çıplağım
Tuz basıyorum yaralarıma

Hayallerimi zehirliyorum
Benzim yavaşca sararıyor
Sırtımı duvara yaslıyorum
Mevsim genzimi sızlatıyor

Bir iplik çürümüş, yerde
Uzanıp alıyorum
Morarmış bileklerime
Diş geçiriyorum

Kendi menkıbemi düşünüyorum
Her işaret bin giz
İçime dönüp haykırıyorum
Avazım yırtık, sesim tiz

Bir anahtar sesiyle
Dikenler kayboluyor
Nefesimin nemiyle
Esaret sonlanıyor

Adımlarım irileşiyor
Şimdi sağlam basıyorum
Zihnim mavileşiyor
Sanki göğe yükseliyorum

İnce bir sızı
Sırtımda sendeleniyor
Maişetteki hızı
Aklım, idrâk etmekte zorlanıyor

Koşuşturanlar fatkediyorum
Kalabalıkta alkış tutanlar...
Yavaşça yaklaşıyorum
Etlerini çiğnemeden yutanlar