Işık.. Şiiri - Sevtap Gümüşay

Bir ışık karanlığın en zifirisindeyken…
Yüzüme vuruyor ürkek,mağrur,şaibeli kaldırıyorum başımı binbir zorlukla gözümü alan o ışığa.
Ve ışık gözümü kamaştırmasına rağmen yılların ay dedesinin kocaman bir gülümsemeyle beni izlediğini görüyorum.yıldızlarla bir olmuş adeta yüzümde ki o endişeli tavrı çekiştirip duruyorlar.
Bende başımı kaldırıp baktığımda göz göze geliyorum onun kocaman gülümsemesine yarı tedirgin yarı sathi bir şekilde dudaklarım silüet misali de olsa gülümseyerek cevap veriyorum…
Gecenin zabıt tuttuğu saatlerde mehtap gururlu,seviyeli ve zayi bir hissiyat veriyor ay dedenin tabii olan o duruşunun yanında…
İçerisinde bulunduğum durumu onaylar gibi,şifrelerle dolu anlamlı oklar fırlatıyor, radikal kararlar silsilesi dolanmaya başlıyor anında düşünce baloncuğumun içerisinde…
Kökü olmayan köksüz budaksız hissediiyorum o an kendimi o denizin önünde o ayın altında bir anda notürmort gibi donuyor herşey..
Bir ışık apaydınlık yarınların müjdesinin uçurumlarında gezinirken…
İçime doğuyor aniden musamaha göstererek okşuyor saçlarımı ve müspet bir tavırla elini uzatıyor…
Hiç yüksünmeden uzatılan ele müşfik bir yanıt veriyorum..
Manasını tam mütasara edemesemde içinde bulunduğum müessir bir hal alıyor…
Mübağası olmayan o duygudan bu duyguya sürüklüyor ışık demeti…
Ne kendime ne de kalbime engel olabiliyorum…
Yürek o hüzünden bu hüzüne konmaktan o kadar bıkmış usanmış ki ışık demetinin içinde ki mutluluğu hemen havada kapıyor..
Alışık değil ya korku çemberleri gergefleniyor derhal etrafında gergeflerin kıskacında kalıyor bir anda….
Ama ışıktan öyle bir ilah geliyor ki o ışıktan öyle bir yıldız gelip hayatını aydınlayor ki göz bebekleri adeta fal taşına taş çıkartıyor…
Ve ay dedesine göz kırpıp son kez ışık demetine kendini emanet ediyor…ışıklara karışıyor,ışık oluveriyor kararmış yürekleri aydınlatmak için….!