Işığınızdan Şiiri - Hüseyin Celep

Karanlık çöktüğünde dağlara,
hiç, ıpıssız kuytularda,
bir çıtırtıya kalbin,
Yerinden fırladı mı?

Evrenin ne kadar dar,
ama ne kadar sonsuz olduğunu
düşündün mü?

Karanlığın kıskacında
annen geldi mi aklına?
Sana bir şey olursa,
parçalanacak yüreklere,
ağladın mı?

Tüfeğinin,
eline değen
metali, buz keserken,
yandı mı bu acılarla yüreğin?

Bir yanda sen,
bir yanda mecburiyetlerin,
gırtlağına, düğüm olup takıldı mı?

İşte, o çocuklar her karanlıkta
bunları ve dahasını yaşarken,
sen-ben,
sıcak yorgana lanet okumuyorsak;
o acılar yüreğimizden,
beynimizi yumruklamıyorsa,
tarih, en zifiri lanetini,
üstümüze boşaltacak.

Eeey kutsal nöbetin çocukları!
Siz toprağınızı yar bildiniz,
biz de gönül köşkümüze sizi sultan.
Alem tarumar olsa,
gönül sultanları ölmez,ölmediniz...!

Dağlarımızı aydınlatan,
nurunuzdan yansıyan ışığınız...!
Işığınızdan karanlığın aklı perişan...!
Işığınızdan..........................................!

Ankara/