Işıgın olmadığı bir sabah

Işığın olmadığı!

Karanlık yollarda ışığım oldun
Sen bilirmisin Ay ve yıldızların olmadığı geceleri
Ne karanlık olur, gizler tüm cesareti, kendini bile göremezsin
Açığa çıkar tüm korkular ve duygular
Baş başa kalırsın kendin ve içindekilerle
Bir başına o halde
Yalnızlıkta bile sen varsın, yolumu aydınlatan
Sevgin, hasretin ufukta çizgi gibi, aydınlatır zifiri karanlığı
Yâda ben böyle hissederim
Her zaman başrolde sen varsın, ben ise figüran
Ama hep kendimi seyrederim, oynarken bile hayatı
Seninle başrolde
Bazen ağırlaşır hayat, çöker suyun içindeki tortular gibi dibe
Seyrederken senin ellerinde beni
Sanki seramik ustasının ahengiyle
Bazen sert
Bazen kırılacakmışım, dağılıp saçılacakmışım gibi
Beni korurcasına, o yumuşak tavırların
O bendeki dağılmışlığı düzelten becerin
İşte bir üstat gibi, çamurdan bedenime şekil verişin
Ne çok değiştirdi bendeki olumsuzlukları
Ne çok hissettirdin kendini bende
Sanki… Sanki beni benden yok edercesine
Senin bende var oluşunu yaşadım
Işığın olmadığı sabah
Ne kadar korkarsam korkayım, seninle cesareti buldum
Sende kayboluşumda, sevmeyi yaşadım
Seni hatırladıkça
İsmini her tekrarımda, bendeki değişimi yaşadım
İşte med cezir gibi gelişin
Bazı sahillerde seni ölesiye hissetmek
Bazense ay’ın şavkında, sessiz dalgalar gibi usul usul sesini dinlemek
İşte seni yaşamak
Kim bilir? Şimdi neredesin
Hangi yaprağın üzerindeki damlasın
Hangi meyvenin tadısın
Hangi korkular ve umutsuzluklar
Ulaşılmaz gibi görünen hayatın katmanısın
Aşmak, her şeyi, sana ulaşmak
Sanki bir rüyada gibi yaşamak
Umudum olsa bile Umutsuzluğu sevmemdir
Güzel olan
Bitmeyen
Sonu olmayan, bir düşüncenin gerçeğe dönüşmeyeceğidir
Bu gerçek olsa idi, esrarı da ve tüm gizemi de yok olur giderdi
Bazen hayatta, ulaşılmazı sevmek güzeldir
İnsan kendi kaynağına, öz varlığına dönemeyeceği gibi
Işığın olmadığı bir sabah ufukta seni gördüm
İnsan kendi özünü sevmiştir yada sende kayboluşunu