Işığın Kökü Şiiri - Mehmet Zeki Gezici

Işığın Kökünü gördü Gagarin
Karanlığın kökünü gördü.
I

Bedenin
Durgun bir suyun
Güvercin sesidir bal,
İçinde oynak kehribar damarlı
Bütün kapıları karla kirlenmiş
Bir orman gibi deliren
Tuzlu suları balll…
Aynalarda resimli şarkı
Seni beklerken içinde seçil
Boynun adresini yağmurla getirdi
Yağmurla getirdi ömrümüm baharını
Ekmeğin içinde tuz
Ateş ve özgürlük rüzgarı
Özgürlük rüzgarı senin bütün kapılarını açan
Bedenin suyundan sonsuz yaşama sevinci
Ormanlarımı dağlardan ayırdın
Ayırdın nehirleri
ve denizleri kendi yataklarından
Işığın kökü vardı gözlerinde
aydınlığın kökü…

II

özgürlüğün
kanatları
dokundukça yeryüzüne
getirdin
bedenindeki taze ve gergin bekleyişi
İzmir’in koyu
sabahları yarım elma
geceler ikiye katlandı boynundan
nereye kadar çıplak parmaklarının ucu
büyülü adalardan
kalan diline dokunsam
yüzünde ve kollarında çil
ve sularında kendini yıkadığı
çakılların içinde
kayboldu bakır çanakların eskimiş damarları
ve yalnızlıkların kirlenmiş tarihi
hayat bile artık
sevgilim
kendi yanlışlarını sana bakarak
en güzel yerlerinden öperek
Musa’dan ve İsa’dan beri bütün yanlışlarını
damarlarında dondurulmuş kan taşıyan
din adamları gibi ebabil
ırmaklarını ve dağlarını önce ayışığını
sularında gümüş balıklarını
ve siyah saçlarının diyalektiğini
yeni doğan
çocukların kanları gibi
ateşli hayat
sana bakarak
kendi yanlışlarını düzeltiyor hayat.

Mehmet Zeki Gezici