Işığı Yanan Son Ev Şiiri - Hakan Astan

Cır Cır böceklerinin sesini dinliyorum.
Işığı sönmemiş olan tek evi izliyorum.
O kalın perdenin arkasından,
Az da olsa parlayan o ışık..
Benim bütün umutlarım..

Her gün bu banka gelirim.
Çünkü birtek bu evin ışıkları sabaha kadar yanar.
Önce uzun uzun seyreder,
Hiç tanımadığım annem, babam ve belki kardeşlerimle hayaller kurar,
Sonrada bu hayaller rüyama girsin die dua eder,
Yatarım.

Henüz 5 yaşındayım.
Kahvaltımı fırından yaparım.
Dünden kalan simitleri hep bana verirler.
Öğle yemeğimi Ahmet amcadan yerim.
Mmm nefis sıcacık çorbaları var.
Hep verir bana.
Bilmem belkide babam Ahmet amcadır?

Karnım aç yada tok,
Hava karanlık olunca tekrar yerime gidiyorum.
Zaten karanlıktan çok korkuyorum.
Sadece o ışığı izlerken korkmuyorum.
Sonrada tekrar hayaller kurup uykuya dalıyorum...