Işığı Kapatır Mısın?

Yazmaya karar verdim elimdekini yakıp
Bir yıla daha girmek sevindirmiyor beni
Bu eksik kutladığım ilk doğum günüm
Pasta vereceğim insanlar masadan kalktı

Onyedime eksik giriyorum yani
Uçurumlara eşdeğer zaman
Kanatlanıp uçanları geri kazanamam
Bir tek yas tutabilirim

Pek fazla mutlu değilim
Hiçbir heyecanım da yok
Paslanmış zihnimde ne kaldıysa yaşıyorum
Her gece kavga ederken kendimle
Sabahına barışıyorum

Panik ataklar çoğaldı
Haplar da etki etmiyor
En çok sevdiğim insanın soluk tenine
Toprak atmak aklımdan çıkmıyor

Her gün ziyaret ettiğim çınarı
Yerinde bulamıyorum
Resimlere bakıp yetiniyorum
Bir de arta kalan hatıralar

Büyüdüğüm evde büyük bir boşluk
Bekliyor onu sonsuzluk
Uykusuna yüzü güle güle gitti
Sonra toprak attık ve hikaye bitti

Özlüyorum onu
Her göremeyişimde canlanıyor
Giriyorum içeriye ve yerinde oturuyor
Herşeyiyle beni karşılıyor

Hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim
Kendimden bu kadar utanmamıştım
Tüm kapılar birer birer kapandı
Onlar düşmemem için beni sarandı

Artık tutunacak çok az dalım kaldı
Hiçbirşeyin anlamı yok
Duygularım törpülenmiş
Yıldızlar bile bakmıyor yüzüme

Bir kapı açılır mı bilemiyorum
Artık gerçekten hiç umudum yok
Hiçbirşey beklemiyorum
Sıfırdan başlamalıyım

Çok yorgunum
Kırıldı onurum
Hevesim kalmadı, hiçbirşey keyif vermiyor
Hep gelmesini istediklerim, gelmiyor

Ve hiç gelmeyeceğini de biliyorum
Sonsuz bir bekleyişe alınmış gözlerim
Göz kapaklarımda sürekli tozlar saklı
Benliğimse sonsuz bir uykuya yattı

Gecenin bir vakti
Çok acı çektiğimi hissediyorum
Sakinleştirici almadan uyuyamıyorum
Ve elimden gelen bir şey de yok

Hiçbir şey yapamıyorum
Paslı kafese atılmışım gibiyim
Çıkmaya çalışsam belki çıkarım
Ama çıksam da ne görecek ölen yanım

Kavrulur yağında hatıralarım
Bir yaprağın üzerinde sözlerim
Kulağımda çınlayan okyanus sesi
İçimde ki insan yaşasaydı sevecekti herkesi

Daha ne kadar ömrüm var bilinmez
Belki otuz yıl belki kırk
Belki yarını bile görmem
Demiştim kendime “istediğimi almadan ölmem”

Artık normal bir insan olduğumu anladım
Her zamankinden fazla sıradanım
Birşey beklemiyorum dünyadan
Sıradanım işte tam bir sıradan

Bu güne dek hiçbirşeyi beceremedim
Kendimden bu kadar utanmamıştım
Umutların kapağını kapatıyorum sıkıca
Açmiyim diye onu buradan bıkınca

Her zaman özleyeceklerimi göremeyeceğim
En sevdiğim insanları toprağa verişim hep aklımda olacak
Belki bir şubattır ya da bir kasım
Uyuyacağım, ışığı kapatır mısın?