Işığa Karışmak Şiiri - Sinan Bayram

Bir sessizlik var içimde,
Katı, saydam, bekleyen bir madde gibi.
Senin sesin dokununca çözüldü yavaşça,
Kendimi kaybettim — ama özgürce.

Aşk mıydı bu, yoksa benliğin çözülüşü mü?
Sınırlar silindi, kim kimdi, bilemedim.
Sen ben oldun, ben hiç oldum,
Ve hiçliğin ortasında bir anlam hissettim.

Zaman da eridi aramızda,
Dakikalar suya karıştı.
Varlık, ince bir buhara döndü,
Ben sadece “olma”nın tadını taşıdım.

Artık ne bir ben var, ne bir sen,
Sadece akış — saf, tanımsız, sonsuz.
Belki aşk budur:
Katılığın utancını bırakıp ışığa karışmak.

Sinan Bayram