İshakpaşa Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

Döndüm dolaştım…
Kendimi bulduğum yerdi kubbe altı…
Namaz kıldığım…
Dua ettiğim…
Son bulduğum yerdi!
Noktayı koyduğum yer…
Aradığım, yürüdüğüm, ulaşmak istediğim…
En huzurlu…
En sıcak yerdi…
Tepede gök kubbe…
Alabildiğince tevhid…
Alabildiğince ilm-i kelam!
Coşarım bende, istedikçe şefaat, ehl-i sünnet vel cemaat…
Hüzünlü bayramlarımın uğrak yeri…
Çayımın buğusunda, muhabbetime şahit vefalı dost…
Yürek içinden gelen kutlu alfabe…
Niyetlerin vuslata erdiği uğrak yeri…
Aşkın mabedi…
Sevgiliye uzanan gönül kelâmım, hayat boşluğunda serbestsin…
Bir çınar yaprağı nasıl düşerse gökyüzünden, kubbelerin arasına…
Nasibidir belki son yolculuğu için!
Bilemezsin!
Hüzünlü bir sonun ardında da güzel bir başlangıç olabileceğini bileceksin!
Namazı beklerken gelen son karanfilli çayın, nasıl dostluklar pekiştireceğini bilemezsin, Ezan-ı Muhammediye’nin öncesinde…
Mermer taşlı, çınar ağaçlı yollar, son nefese kadar ağırlar da, bilemezsin nasıl bir başlangıca hazırlar…
Boş vaktin hayra dolması nasıl en hayırlı son ise, ezanla, namazla…
Nasıl ki İshakpaşa’dan camiye gidiş en hayırlı buluşmaysa…
İşte ölüm de en hayırlı sondur…
Nefsini yenen, gerçek mümin ve mümineler için…