İşgal Başlamış Uyan Millet!

İşgal Başlamış Uyan Millet!

Bir bahar günü, hava öyle sıcak ki; Güneş sanki kavuruyor. Zaten Aydın’ın sıcağına anlatmaya gerek var mı bilmem. Kendimi Cumhuriyet meydanındaki ulu çam ağaçları ile kaplı parkına attım. Çocukların oyunlarına seyrederken, onların cıvıltıları arasında şöyle maziye daldım gittim.
Cumhuriyet döneminden önce burası mezarlıkmış. Acaba hangi yiğidin mezarının üzerinde oturuyorum. Kimin kemiklerini sızlattım diye düşünürken gözüm Atatürk büstüne kaydı. Ulu önder azametiyle karşımızda duruyordu. Onu minnetle yâd ettim. Ruhuna, bilmiyorum kaç fatiha gönderdim. Kurtuluş savaşı dönemi gözümün önünden akıp gitti. Sanki ulu önder tekrar “ İlk hedefiniz Akdeniz” emrine yeniden veriyor gibiydi.
Sanki tarihin omzumuza yüklediği ağır yükün altında kalmış gibi kendimi yorgun hissettim. Çocukların gürültüsüyle günümüze döndüğümde az ilerideki Çanakkale şehitler Abidesi’ne gözüm ilişti. Aydınlı şehitlerin isimleri yukarıdan aşağıya sıralanmış, sanki bizden davacılarda bize şahitlik etmek için şimdi de orda nöbet tutuyorlar. İnsanlarımız ise abidenin önüne oturmuş çekirdek yiyorlar. Farkında bile değiller. Bizler için, vatan için, bayrak için, din için canlarına feda eden bu kahraman şehitlerimizin varlığından bile habersizler. Bu milleti neler oluyor böyle? Böyle değildik biz. Her karışı şehit kanıyla sulanmış vatanın evlatları hem de şehit torunları olarak bu kadar duyarsız olamayız. Ölü toprağı mı var üzerimizde? Bizi kim uyandıracak ölüm uykusundan, bilmiyorum. Bilemiyorum.
Böyle karma karışık duygular içinde kendimle mücadele ederken acı bir fren sesiyle irkildim. Keşke hiç uyanmasaydım o ruh halimden. Yolun ortasında kalan Şehitler Abidesi sivrilmiş gökyüzüne doğru uzanırken sanki benden tarafa dönüp yüreğime saplandı. Cennet mekân Yörük Ali Efe gözümün önünde canlandı. Sabahattin BURHAN hocamın kitabında okuduklarım yıllar sonra tekrar gözümün önünden sinema şeridi gibi akıp gitti…
Oturduğum bu parkın Yunan işgali sırasında mezarlık olduğunu söylemiştim. Yörük Ali Efe Milis kuvvetleriyle işgal altındaki Aydın’ı kurtarmak için Yunanlılara yaptığı baskında Bey Camisi’nin minaresine yerleştirilen makineli tüfeği susturana kadar, onlarca vatan evladı bu mezarlıkta şehit olmuşlar. İşte ben bu şehitlerin üzerinde oturuyorum. Yolun ortasında duran, sanki başını Allah’a doğru kaldıran şehitler abidesi aziz şehitlerimiz anısına dikilmiş.
İşte olayın en acı yanı burada saklı. Gözüm şehitler abidesinden az ileriye doğru kaydığında içim yandı. Yüreğim parçalandı, sanki çiğerimden bir parça koptu. Karşıda iki bankanın levhaları var. Biri Finans Bank, diğeri HSCB Bank. Biri Yunan’ın öteki de İngiliz’in. Hem de nerde? Şehitler Abidelerinin karşısında. Sanki tarihe nispet ediyorlar. Çanakkale’de denize gömdüğümüz İngilizler Çanakkale abidesinin tam karşısında, Aydın’a yakarak kaçan Yunanlılar ise Şehitler abidesinin hemen önünde.
Bizimle adeta dalga geçer gibi; Savaş meydanında ülkemize işgal edemeyenler paramızla işgal ettik der gibi. Savaş masraflarına tahsil etmeye geldiler herhalde.
Ey aziz Türk Milleti:
Görün düştüğümüz bu hallere. Benim kanıma dokunuyor. Başka yer yok mu da buraya geldiler? Yarın mahşerde hangimiz bunun hesabını verebiliriz. Yoksa atamızın Gençliğe Hitabesinde bahsettiği günler mi geldi?
Acıyorum şimdi, hiçbir şeyden habersiz oynayan bu yavrulara ekonomik işgal altında bir ülke bırakıyoruz. Öyle zannediyorum ki bu çocukların geleceğini sattık.
Takdiri size bırakıyorum.
30.06.2008
Ahmet KELEŞ