İşeyen Şair Şiiri - Önder Nalbant

otobuse mi binsem
şiir mi yazsam
patron çağırıyor; işimiz var
şakaklarımda kelimeler yüzüyor
yazmasam,dökülüp gidecek hepsi
-çekiştirip duruyorlar beni
annesinin eteğine yapışan çocuklar gibi-

patron çağırıyor; işimiz var
otobus kalkıyor
ha yürüdü, ha yürüyecek
elimde bir rapor, patrona verilecek
şakaklarımda kelimeler,düştü düşecek

patron çağırıyor; işimiz var
şiir öyle suya da yazılmıyor
kalem tamam da, bir de kağıt gerekiyor
ne yapsam, otobüsün camına mı yazsam

sen git, raporun arkasını çevir
ve eteklerinde ne var ne yok
oracığa dök bir bir

gittim patrona öylece verdim
patron baktı, çevirdi, suratı ekşidi
patron ya, birşeyler demeliydi
-doğrusu bu şiir, o hakarete değerdi-

ama patronlara
açık açık öğretilmesi gerekir
bir şair
prostatlı bir hasta gibidir
ve şiiri geldi mi onu
ilk beyaz kağıda işemelidir