İşçiydiller Şiiri - Mustafa Çelenk

Ne gözlerinden yaş eksilirdi
Nede üstlerinden bir baş
Kalemleri kağıtları yoktu
Yazmak için dertlerini
İşçiydiler,ezilmiştiler.
Bir kenar mahalenin
Ücra bir köşesinde
Sersefil sezilmiştiler.
Mazileri yoktu.
Yarın ne olacakları
Nasıl olacakları da belli değildi.
Arayanları yahut soranları,
Sordukları falan yoktu kimseyi
Sadece işçiydiler
Ama heryerdeydiler
Her an bir gürültünün yanında
Bir makinanın başında
Herhangi birinin yaşındaydılar
Her biri birer hayat
Her biri birer roman
Ve her biri birer insandı
Ama işçiydiler
Onlarında annesi vardı
Babalarıda vardı kardeşleride
Ama nafileydi
Fayda vermiyordu
Çünkü onlarda işçiydiler
İşçi annesi,işçi babası,kardeşiydiler...
Büyük büyük binalar yaparlardı,
Makinalar,uçaklar yaparlardı,
Kalem,kağıt,defter...
Falan filan,herşeyi yaparlardı
Ama sadece yaparlardı.
Ellerinde dünden kalma nasırları
Pabuçları vardı,ayaklarıda.
Yüzlerinin bir yerinde,
Unutulmuş tebessümleri vardı.
İşçiydiler,ezilmiştiler.
Doğan güne seslenirlerdi,
Bazende şafağa,
Merhaba yine,yine merhaba...